De wereld wordt steeds kleiner

Lieve Luna,

We lopen ons rondje door het dorp. Ik blijf staan, jij blijft ook staan naast mij. Je kijkt vol verwachting naar mij op, met je ogen blauw door de staar, zonder mij te zien. Ik praat tegen je maar ik krijg geen reactie.              Een aai over je hoofd ontlokt een trage kwispel. 

Je wereld wordt steeds kleiner. 

Na 14 jaren ben je slechtziend, slechthorend, je lijf wordt minder en ook je het besef van de wereld om je heen wordt langzaam minder.                                                                                                                                          Het vaste stabiele punt in je omgeving ben ik. Je zoekt steun en leiding. In huis ga je op zoek naar mij als ik ongemerkt uit beeld verdwijn. 

Je wereld wordt steeds kleiner. 

Zonder protest of klacht accepteer je al die veranderingen in je leven. Zo nu en dan zie ik even je oude levenslust terug als je een haas ruikt. Je hoofd gaat omhoog, neus in de lucht, staart in de krul en je hele je houding verandert. Klaar voor actie!! Na een paar minuten zak je weer terug en ga je weer verder snuffelen in de berm. Hopen op een onvoorzichtige muis die niet snel genoeg kan weg komen. 

Je wereldje wordt steeds kleiner. 

Ik pas me aan aan haar en voel liefde. Zolang ik haar kan geven wat ze nodig heeft gaan we samen verder.

Onze wereld wordt steeds kleiner. 

 Ingrid en Luna